27 Νοέ Οικογενειακά γεύματα

Σε περίοδο γιορτινή μπαίνουμε και στο νου μου έρχονται καλέσματα και τραπέζια. Φιλικά και οικογενειακά, αλλά θέλω να γράψω για τα οικογενειακά. Τα τραπέζια συνάντησης. Τα πρώτα οικογενειακά γεύματα που θυμάμαι, που στρωνόταν το καλό τραπεζομάντηλο και έβγαιναν τα καλά σερβίτσια, ήταν στη γιορτή του παππού μου. Του Ευαγγελισμού. Η γιαγιά μου ήταν εξαιρετική μαγείρισσα, έφτιαχνε απλά φαγητά είχαν όμως αυτό το κάτι που τα έκανε πεντανόστιμα. Με την παραπάνω ευκαιρία που μαζευόμαστε όλοι, γιορτάζαμε και τη γιορτή του μεγάλου μου αδελφού- που τότε ήταν μικρός- που ήταν συνονόματοι. Το τραπέζι που στηνόταν ήταν μεγάλο και πλούσιο και πέρα από την απόλαυση του ίδιου του φαγητού, το φαγητό αποκτούσε και ένα συμβολικό χαρακτήρα. Γινόταν το μέσο να φέρει όλη την οικογένεια στο τραπέζι, οπού κατά τη διάρκεια του γεύματος γινόντουσαν διάφορες συζητήσεις και εξιστορήσεις. Για κάποια χρόνια συνέχιζε κάθε χρόνιο να το κάνει, μέχρι μία χρονιά που μας είπε ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο όχι επειδή την πήραν τα χρόνια, αλλά επειδή η υγεία του παππού μου επιδινόταν.
Εκτός από τη γιορτή του Ευαγγελισμού, οικογενειακά τραπέζια κάναμε την Ημέρα των Ευχαριστιών και ανήμερα τα Χριστούγεννα. Η Μπάρμπαρα, η δεύτερη μητέρα μου (το όνομα μητριά δεν μου αρέσει καθόλου και να γράψω η δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου, μου κάνει πολύ απρόσωπο) είναι Αμερικανίδα και η Ημέρα των Ευχαριστιών θεωρείται πολύ μεγάλη γιορτή. Όσο για τα Χριστούγεννα, ήταν περισσότερο για να γιορτάσουμε τη γιορτή του πατέρα μου. Και τα δύο τραπέζια τα περίμενα με ιδιαίτερη χαρά. Πρώτον, γιατί τρελαινόμουν για τη γαλοπούλα, τη γέμιση, την περίφημη κολσλόου σαλάτα, τα ψωμάκια από κράνμπερρι και την γλυκιά τάρτα από κολοκύθα, όπως τα μαγείρευε η ίδια. Δεύτερον, γιατί μου άρεσε όλο αυτό το στήσιμο του τραπεζιού. Και τρίτον, επειδή ήταν μια ευκαιρία να ξαναμαζευτούμε όλοι μαζί. Μέσα σε τόσα που αλλάζουν, είναι ωραίο μερικά πράγματα να μένουν σταθερά. Γιατί σε κάνουν να νιώθεις σταθερότητα. Και για μένα αυτό ήταν το σημαντικότερο. Παρόλο που οι γονείς μου είναι χωρισμένοι όπως κι εγώ, ένιωθα ζωντανή αυτή την αίσθηση της οικογένειας, το δέσιμο, τη ζεστασιά, ακόμα κι αν είχαμε διασκορπιστεί σχεδόν στα τέσσερα σημεία του κόσμου ακολουθώντας ο καθένας μας το δρόμο του και κάναμε καιρό να βρεθούμε. Όμως το αληθινό αίσθημα της σύνδεσης και της επαφής δεν χάνεται.
Με τα χρόνια, στο τραπέζι προστέθηκαν και άλλες καρέκλες και αυτή είναι μία πραγματική ευτυχία και ευχαριστία, που υπάρχει και μετά που τελειώνει το φαγητό. Και εδώ και μερικά χρόνια, με αφορμή το κόψιμο της βασιλόπιττας, έχω αρχίσει να κάνω στο σπίτι μου τα δικά μου οικογενειακά καλέσματα. Γιατί μπορεί σαν χώρος το τραπέζι να μην μας χωράει όλους, υπάρχει όμως ο χώρος της καρδιάς.