12 Αυγ Οι 50 αποχρώσεις του ροζ

Είναι η ταινία που έχει «σπάσει» τα ταμεία. Με δύο ηθοποιούς εξαιρετικούς και κούκλους.  Άλλωστε υποδύονται τις πιο διάσημες κούκλες στον κόσμο και τους δίνουν σάρκα και οστά. Την Μπάρμπι και τον Κεν. Πήγα και είδα την ταινία στο θερινό σινεμά του νησιού. Όχι ντυμένη στα ροζ, όπως μία παρέα νεαρών κοριτσιών αλλά σίγουρα με ροζ διάθεση. Άλλωστε με Μπάρμπι έπαιζα μικρή. Την κούκλα, που “γεννήθηκε” στις 9 Μαρτίου του 1959 με το χαϊδευτικό όνομα Μπάρμπαρα και έγινε παγκόσμιο σύμβολο δημιουργώντας ένα φαινόμενο.

Οι 50 αποχρώσεις του ροζ, αυτό είπα στους φίλους μου (που δεν την είχαν δει) όταν με ρώτησαν πως μου φάνηκε η ταινία. Γιατί πρόκειται για μία ταινία γεμάτη με μηνύματα. Από την αρχή. Από την πρώτη σκηνή με φόντο ένα τοπίο που θυμίζει έρημο, οπού τα μικρά κοριτσάκια που παίζουν με τις κούκλες τους κάνοντας τις μαμάδες, σηκώνονται και αρχίζουν να τις σπάνε. Η Μπάρμπι ζει σε ένα τέλειο κόσμο. Οπού όλα είναι ροζ. Ροζ είναι το πιο κουκλίστικο χρώμα, είναι το χρώμα της καλής διάθεσης, της τρυφερότητας και της αθωότητας. Οι ψυχολόγοι θεωρούν ότι είναι το χρώμα που φέρει τη θηλυκή αρχή, η οποία, με την απαλότητα του, μπορεί να εξομαλύνει τις συγκρούσεις και να φέρει ηρεμία. Στον ίδιο τέλειο, πλαστικό κόσμο της Στερεοτυπικής Μπάρμπι που όλα κυλούν ήρεμα, αρμονικά, χαρούμενα, χαμογελαστά, ουτοπικά, ζει και η Περίεργη Μπάρμπι. Που της λέει ότι πρέπει να ταξιδέψει στον πραγματικό κόσμο για να βρει τις λύσεις στα προβλήματα της. Τα οποία αρχίζουν όταν ανακαλύπτει οτι έχει κυτταρίτιδα και οι φίλες της, της λένε ότι έχει πλατυποδία. Γελάμε εμείς, αλλά είναι ατέλειες στην αψεγάδιαστη ομορφιά που επιθυμούν πολλές γυναίκες στον αληθινό κόσμο.

Συγκρούσεις και ερωτήματα έχει η υπόθεση του έργου. Συναισθηματικές, φιλοσοφικές, υπαρξιακές και κοινωνικές. Φέρνει στην επιφάνεια θέματα όπως περιορισμένες πεποιθήσεις και συμπεριφορές, στερεοτυπικές αναφορές, τη διαφορετικότητα, τον φεμινισμό, τη μητριαρχία και την πατριαρχία, τις σχέσεις άνδρα-γυναίκα, τις ανασφάλειες του άνδρα, τη γυναικεία φιλία και υποστήριξη, την έννοια του θανάτου, τη σκοτεινή πλευρά της εμπορικότητας και της βιομηχανίας, την επιχειρηματικότητα μέσα από το όνειρο, το πάθος, τη φιλοδοξία και τη δημιουργία όπως την προβάλλει η Ρουθ Χάντλερ που εμφανίζεται σαν μάτριξ στο έργο σαν μία γλυκιά γιαγιά που κάθεται στην κουζίνα μίας άλλης εποχής ενώ στην πραγματικότητα είναι η δημιουργός της κούκλας και μία δεινή επιχειρηματίας που άλλαξε τα πρότυπα. Γιατί η Μπάρμπι επηρέασε όσο καμία άλλη κούκλα τα πρότυπα ομορφιάς και εμφάνισης και έγινε η πιο γνωστή ινφλουένσερ σε όλο τον κόσμο σε μία εποχή που το ινσταγκραμ δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα.
Η Μπάρμπι μέσα από τους διάφορους ρόλους που πήρε, έμπνευσε επίσης. Δεν ντύθηκε μόνο στα ροζ, αλλά φόρεσε και τη στολή της νοσοκόμας, του γιατρού, της δικαστίνας, της επιστήμονα, της αθλήτριας, πήγε στο διάστημα, έγινε εφευρέτρια, δικηγόρος, πρόεδρος, πήρε Νόμπελ.

Η Μπάρμπι φοράει ροζ όχι επειδή είναι αφελής και χαζοχαρούμενη. Η Μπάρμπι αγκαλιάζει την ευαλοτώτητα και τις ατέλειες της, γίνεται ανθρώπινη, δίνει χώρο στον Κεν, αυτό-ανακαλύπτεται, ενθαρρύνει. Φοράει τακούνι και Birkenstock. Όπως λέει και η Αμέρικα Φερρέρα στον εντυπωσιακό μονόλογο της

«Είναι πραγματικά ακατόρθωτο το να είσαι γυναίκα. Είσαι τόσο όμορφη και τόσο έξυπνη και με σκοτώνει το ότι πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετά καλή. Δηλαδή πρέπει πάντα να είμαστε φανταστικές, αλλά με κάποιο τρόπο τα κάνουμε όλα λάθος.

Πρέπει να είσαι αδύνατη, αλλά όχι πολύ αδύνατη. Και δε μπορείς ποτέ να πεις πως θες να είσαι αδύνατη. Πρέπει να πεις ότι θέλεις να είσαι υγιής, αλλά επίσης πρέπει να είσαι αδύνατη. Πρέπει να έχεις χρήματα, αλλά δε μπορείς να τα ζητάς, διότι τότε είσαι άξεστη. Πρέπει να είσαι αφεντικό, αλλά δε μπορείς να είσαι κακιά. Πρέπει να ηγείσαι, αλλά δε μπορείς να απορρίπτεις τις ιδέες των άλλων ανθρώπων. Πρέπει να αγαπάς το να είσαι μητέρα, αλλά να μη μιλάς για τα παιδιά σου όλη την ώρα. Πρέπει να σου αρέσει η καριέρα, αλλά να φροντίζεις και τους ανθρώπους γύρω σου. Πρέπει να αντιμετωπίζεις την κακή συμπεριφορά των ανδρών, το οποίο είναι τρελό, αλλά αν το επισημάνεις, θα σε κατηγορήσουν ότι γκρινιάζεις. Πρέπει να είσαι όμορφη για τους άντρες, αλλά όχι τόσο όμορφη για να τους προκαλείς τόσο πολύ ή για να απειλείς άλλες γυναίκες, διότι πρέπει να είσαι μέρος της αδελφότητας.

Αλλά πάντα να ξεχωρίζεις και πάντα να είσαι ευγνώμων. Αλλά μην ξεχνάς ότι όλο είναι στημένο. Οπότε βρες έναν τρόπο να το αποδεχτείς, αλλά πάντα να είσαι και ευγνώμων. Δεν πρέπει ποτέ να γεράσεις, να είσαι αγενής, να επιδεικνύεις, να είσαι εγωίστρια, να μην πέφτεις ποτέ, να μην αποτυγχάνεις, να μη δείχνεις φόβο, να μη βγαίνεις εκτός ορίων.

Είναι τόσο δύσκολο! Είναι αντιφατικό και κανείς δε σε βραβεύει ή δε λέει ευχαριστώ! Και στο τέλος δεν είναι απλά πως ό,τι κάνεις είναι λανθασμένο, αλλά για όλα φταις εσύ.

Έχω κουραστεί να βλέπω τον εαυτό μου και κάθε άλλη γυναίκα να μαζεύεται ώστε να αρέσουμε στους ανθρώπους. Κι αν όλο αυτό ισχύει και για μία κούκλα που αντιπροσωπεύει τις γυναίκες, τότε απλά δε θέλω καν να ξέρω». 

Hi Barbie!