28 Αυγ Ανάμεσα σε διαστήματα

Σε λίγο θα έχουν περάσει δύο εβδομάδες που έχω να μπω στο κομπιούτερ μου και να γράψω. Κάθε ημέρα το βλέπω πάνω στο τραπέζι, αλλά να το ανοίξω να καθίσω και να γράψω δεν έχω πάρει την απόφαση. «It’s ok» μου λέει ο φίλος μου. «Χρειάζεσαι ίσως ένα διάλειμμα». «Δεν ξέρω», του απαντάω σκεπτική, ίσως γιατί δεν με έχει πείσει. Εκτός από τα μαθήματα που έχω, έχω και ένα σάιτ που πρέπει να τροφοδοτείται με άρθρα και παρουσιάσεις. Τα οποία πρέπει να γραφτούν και να ανέβουν. Και ο μόνος που τα γράφει και τα ανεβάζει είμαι εγώ. Και το εγώ δεν έχει καμία διάθεση να γράψει. Είναι η πρώτη φορά που «παθαίνω» κάτι τέτοιο, ακόμα και στα ταξίδια στο εξωτερικό, έπαιρνα μαζί μου το λαπτοπ και έγραφα. Και τώρα, μαζί μου το έχω, αλλά δεν γράφω. Και δεν είναι θέμα έμπνευσης, στο μυαλό μου υπάρχουν πολλές ιδέες και θέματα. Αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνω. Και μου φαίνεται αρκετά περίεργο, ίσως, επειδή καθημερινά μπαίνω στα σόσιαλ μήντια από το τηλέφωνο ή το τάμπλετ.
Μία δικαιολογία που θα μπορούσα να πω στον εαυτό μου είναι, ότι είναι Αύγουστος και στον Αύγουστο ο κόσμος πάει και κάνει διακοπές. Τα γραφεία κλείνουν. Ναι, αλλά εγώ εδώ και οκτώ χρόνια δεν δουλεύω σε γραφείο. Και πλέον, το «γραφείο» μας το παίρνουμε μαζί οπού πάμε και όπου είμαστε. Συνηθισμένο αυτό σε μένα, από τα χρόνια που δούλευα στα περιοδικά και τα θέματα τα γράφαμε στο σπίτι. Δεν πιάνει. Ο νους μου πρέπει να βρει ένα λόγο. Δεν μπορεί να το αποδεχτεί έτσι απλά. Ότι μπορεί και να τεμπελιάζω. Έτσι απλά. Αλλά ούτε και αυτό είναι. Αισθάνομαι περισσότερο σαν να είμαι ανάμεσα σε δύο διαστήματα.

Εδώ και ένα μήνα είμαι στον αγαπημένο μου Πόρο. Ήσυχα και ήρεμα μετά από ένα ταραχώδη διάστημα σε ένα άλλο νησί. Τα πράγματα είναι απρόβλεπτα όπως έρχονται και όπως κυλάνε. Όταν είσαι μέσα στην καρδιά των γεγονότων όλα είναι πιο έντονα. Και σε αναστατώνουν, θετικά ή αρνητικά. Στη δική μου περίπτωση, η ένταση ήταν αρνητική. Είχα ανάγκη να βρεθώ σε ένα μέρος οπού να μπορώ να ξανά αισθανθώ γαλήνια. Και κάπως μαγικά, αυτό το νησί μου το δίνει. Συνεχίζω εδώ να κάνω τα μαθήματα μου, χαίρομαι την πρωινή μου βουτιά στη θάλασσα, απολαμβάνω το κολύμπι και το περπάτημα, μα πιο πολύ μου αρέσει να κάθομαι στη μεγάλη βεράντα και να βλέπω τη θέα της θάλασσας ανάμεσα από τα πεύκα.

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να δώσουμε μία περίοδο χάριτος στον εαυτό μας; Να του επιτρέψουμε ότι δεν χρειάζεται συνέχεια να κάνει κάτι; Δίνουμε μεγάλη σημασία στο να κάνουμε, θεωρώντας το πιο σημαντικό και ζούμε πραγματικά σε μία περίοδο που όλα αλλάζουν γρήγορα. Δεν θέλουμε να μείνουμε πίσω. Δεν είναι ωραίο να μένεις πίσω, ξέρουμε αυτό το συναίσθημα από το σχολείο. Από τη μία, το να κάνουμε συνέχεια κάτι μας εξοντώνει ψυχικά, αλλά και το να μην κάνουμε μας πιάνει αγωνία και άγχος. Όμως, το να πατήσουμε ένα pause, να μην αντισταθούμε σε αυτό που νιώθουμε, ενώ ο νους μας μπορεί να λέει άλλα πράγματα, και να αποδεχτούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα στην παρούσα κατάσταση, μας δίνει μία άλλη ενέργεια. Την αίσθηση ζωντάνιας μέσα μας. Ακούμε περισσότερο τον εαυτό μας, συνδεόμαστε με το εσωτερικό μας. Κατά κάποιον τρόπο είμαστε πιο ανοιχτοί στη ζωή και πιο δημιουργικοί. Δημιουργούμε χώρο γιατί δίνουμε όλο το χρόνο. Το ψυχολογικό χρόνο ανάμεσα στα χρονικά διαστήματα.