20 Σεπ Η συμβουλή του ποιητή Σέλλεΰ

Μόλις τελείωσα το διάβασμα του βιβλίου «Ηρεμία». Με το χαρακτηριστικό ύφος της γραφής του, ο Αλαίν ντε Μποτόν μιλάει για την ηρεμία. Στο NLP λέμε ότι δεν υπάρχει αποτυχία αλλά πληροφορία. Μία «αποτυχία» είναι ένα στοιχείο που μας αποκαλύπτει μία γνώση. Μας επιτρέπει να δούμε τι δεν πήγε καλά και μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε τις απαραίτητες διορθώσεις και να εντείνουμε τις προσπάθειές μας ώστε να ξανά δοκιμάσουμε για το θετικό αποτέλεσμα. Κάπως έτσι προσεγγίζει το άγχος και τις ανησυχίες μας ως συγγραφέας. Το ζητούμενο δεν είναι να το αρνούμαστε και να τις εξουδετερώνουμε αλλά να μάθουμε να ερμηνεύουμε πιο αποτελεσματικά αποκωδικοποιώντας τις πληροφορίες.

Αυτό το μικρό βιβλιαράκι το είχα πάρει μαζί μου στο ταξίδι στην Ελβετία. Είναι από αυτά τα βιβλία που καταπιάνονται με σημαντικά ζητήματα της ζωής και θέλεις να έχεις δίπλα σου και να ανοίγεις τυχαία οποιαδήποτε σελίδα, όταν θέλεις να διαβάσεις κάτι που θα ηρεμήσει την ψυχή σου. Αν και λάτρης της θάλασσας, εκείνες τις ημέρες απολάμβανα ιδιαίτερα την εξοχή, βοήθησε και ο πολύ καλός καιρός. Βόλτες μεγάλες με τα πόδια και βόλτες μακρύτερες με το ποδήλατο, μέσα από λιβάδια με άλογα και αγελάδες, θερισμένα χωράφια, ρυάκια και δάση. Είχα καιρό να βρεθώ σε πράσινο τοπίο, όπως του βουνού και ένιωθα πραγματικά καλά. Ήρεμη και γαλήνια, μετά από πολύ καιρό. Η θάλασσα έχει ενέργεια, κίνηση, δύναμη, απεραντοσύνη. Κοιτάζοντας όμως το βουνό από χαμηλά και βλέποντας μακριά απέναντι το μεγαλείο του Λευκού Όρους, όπως ξεπρόβαλλε η κορυφή του μέσα από τα σύννεφα, αισθανόμουν κάτι διαφορετικό, δέος αλλά και ένα πιο καθησυχαστικό συναίσθημα, σαν όσα να με απασχολούσαν να έχουν αποκτήσει μία λιγότερη ένταση. Οι καλλιτέχνες και οι φιλόσοφοι έχουν δώσει ένα όνομα σε αυτό το συναίσθημα: sublime, δηλαδή υψηλό. Βιώνουμε την αίσθηση του Υψηλού κάθε φορά που μας εντυπωσιάζει κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ ισχυρότερο από εμάς. Είναι λες και η φύση μας στέλνει ένα μήνυμα ταπεινοφροσύνης, όπως γράφει ο συγγραφέας και δεν θα μπορούσε καλύτερα να περιγράψει με λόγια αυτό που αισθανόμουν στο παρακάτω κείμενο.

«Όταν τον 19ο αιώνα γεννήθηκε η ιδέα των διακοπών στο εξωτερικό, το επίκεντρο τους δεν υπήρξε η ηλιοθεραπεία (όπως θα συνέβαινε τον 20ο αιώνα). Αντίθετα, ο πιο δημοφιλής προορισμός ήταν οι Άλπεις- γιατί οι επισκέπτες επιδίωκαν να αισθανθούν δέος… Οι επισκέπτες –εν ήθελαν να αναρριχηθούν στις κορυφές της οροσειράς. Τους αρκούσε να ατενίζουν τις κορυφογραμμές των Άλπεων από τις γύρω κοιλάδες. Πολλοί ακολουθούσαν τη συμβουλή του ποιητή Σέλλεΰ. Τον Ιούλιο του 1816, ο Σέλλεΰ επισκέφτηκε την κοιλάδα του Σαμονί κοντά στη Γενεύη, μαζί με τη σύζυγο του Μαίρη και την ετεροθαλή αδελφή του Κλαίρη. Έμεναν στο Hotel de Londres και ο Σέλλεΰ απολάμβανε τους περιπάτους του στη γέφυρα τπου ποταμού Αρβ. Σε ένα ποίημα σου περιγράφει πώς, ενώ στεκόταν στη γέφυρα, ύψωνε το βλέμμα του όλο και πιο ψηλά, πάνω από τους καταρράκτες, τις κατάφυτες πλαγιές και τα χαμηλότερα σύννεφα, μέχρι «μακριά, πολύ μακριά, διαπερνώντας τον απέραντο ουρανό, να εμφανιστεί το Λευκό Όρος». Η ενατένιση του επιβλητικού αυτού τοπίου, υποστήριζε ο Σέλλεΰ, ωθεί τον παρατηρητή να αναλογιστεί τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής. Διορθώνει την κλίμακα των αξιών μας. Υπό την επιρροή του Σέλλεΰ, οι επισκέπτες έκτοτε δεν ταξίδευαν μόνον για να δουν τα αξιοθέατα, αλλά και για να αλλάξουν την εσωτερική τους ζωή μέσω της Υψηλής συνάντηση τους με τους πανάρχαιους γρανιτένιους όγκους. Το εξωτερικό ταξίδι ήταν απλώς το έναυσμα για το εσωτερικό-για ένα ταξίδι εσωτερική βελτίωσης».

(απόσπασμα από το βιβλίο «Ηρεμία», εκδόσεις Πατάκη)