08 Νοέ One small thing – Πάρ’ το αλλιώς
Τον τίτλο, τον δανείστηκα από το βιβλίο της Αλεξάνδρας Ευθυμιάδου. Η Αλεξάνδρα είναι ο άνθρωπος πίσω από την nlpgreece® και μέντορας μου στην εκπαίδευση μου στον Νευρολογικό Προγραμματισμό, ως master certified. Το «Πάρ’ το αλλιώς» είναι ένα μικρό μπλε βιβλιαράκι με μικρές ιστορίες. Οι ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε, ανακαλύπτουμε, προσεγγίζουμε θέματα. Θυμήθηκα αυτή την ιστορία με το τωρινό λοκντάουν, συζητώντας με μία καλή μου φίλη στο τηλέφωνο. Είμασταν και οι δύο αναστατωμένες. Μας έπεφτε, αυτή τη φορά, βαρύ, δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο λοκντάουν. Τότε ήταν άνοιξη, τώρα έρχεται χειμώνας. Πριν είχες την αισιοδοξία ότι αν κλειστείς μέσα θα περάσει, διάβαζες ότι με τη ζέστη ο ιός δεν αντέχει πολύ. Οι ημέρες μεγάλωναν, ο καιρός έφτιαχνε. Τώρα ξέρεις ότι δεν θα περάσει τόσο εύκολα και γρήγορα. Οι ημέρες μικραίνουν, αρχίζει να κάνει κρύο και πολλά σπίτια δεν έχουν θέρμανση. Τώρα ξέρεις τι σημαίνει αναστολή της εργασίας σου, να έχει κλείσει η δουλειά, μην έχεις εργασία. Ξέρεις τι σημαίνει να μένεις τόσες ώρες κλεισμένος στο σπίτι μόνος σου ή με την οικογένεια σου. Να στέλνεις μηνύματα, να γράφεις σε χαρτί, να ελέγχεσαι, να έχεις το στρες του προστίμου. Αυτή τη φορά δεν έχεις την όρεξη να μαγειρέψεις, ούτε να οργανώσεις τις ντουλάπες, πόσες ταινίες θα δεις, πόση σχέση να φτιάξεις με τον εαυτό σου. Ο κοροναϊός υπάρχει, προσέχεις και δείχνεις υπευθυνότητα, φοράς μάσκα, αντί για κραγιόν βάζεις στην τσάντα μαζί με τα κλειδιά και το κινητό, το αντισηπτικό.
Η ψυχική υγεία – σε όλες τις ηλικίες- είναι ωστόσο το ίδιο σημαντική με τη σωματική, δεν πρέπει να παραβλέπεται, επειδή δεν φαίνεται. Αυτά σκεφτόμουν όταν στο μυαλό μου, όταν θυμήθηκα μία ιστορία από το βιβλιαράκι της Αλεξάνδρας. Ο εγκέφαλος μας διαθέτει μία εντυπωσιακή πλαστικότητα- την ικανότητα δηλαδή να αναδομεί και να ανασυσταίνει λειτουργίες του, ανταποκρινόμενος σε εμπειρίες και σκέψεις. Επιπλέον, μαθαίνοντας να ελέγχουμε τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρινόμαστε σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, μπορούμε να αναπτύξουμε τη δημιουργικότητα μας και την προσαρμογή σε νέες καταστάσεις και να αναδιαμορφώσουμε τη ζωή μας.
Ο Τζιμ Κόλλινς ήταν υψηλόβαθμος αξιωματικός του Αμερικανικού στρατού, όταν αιχμαλωτίστηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ και πέρασε οκτώ χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, χωρίς να του αναγνωρίζεται κανένα από τα δικαιώματα των αιχμαλώτων και χωρίς να γνωρίζει ποτέ κι αν ελευθερωθεί. Στην ερώτηση πως τα κατάφερε απαντά: «ποτέ δεν έχασα την πίστη μου οτι θα τελείωνε η περιπέτεια μου με μία σημαντική διαφορά όμως. Αυτοί που στήριζαν την αισιοδοξία τους μόνο στην προσμονή και έλεγαν θα είμαστε έξω έως τα Χριστούγεννα και τα Χριστούγεννα έρχονταν και έφευγαν και μετά έλεγαν θα είμαστε έξω έως το Πάσχα και το Πάσχα ερχόταν και έφευγε και μετά πάλι θα είμαστε έξω τα Χριστούγεννα και ούτω καθεξής, αυτοί ήταν που λύγιζαν και πέθαιναν. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Δεν πρέπει ποτέ να συγχέεις την πίστη ότι θα τα καταφέρεις στο τέλος, κάτι που δεν έχεις την πολυτέλεια να ξεχνάς, με την πειθαρχία να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα που βιώνεις».
Αλεξάνδρα Ευθυμιάδου, Πάρ’ το αλλιώς, εκδόσεις Direction