04 Σεπ Ένα πράγμα να κρατήσετε από τις διακοπές σας

Τι αποζητούμε όλοι στις διακοπές; Να χαλαρώσουμε. Να κατεβάσουμε ρυθμούς. Ώστε, όταν με το καλό ξαναγυρίσουμε στο γραφείο και στις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, να νιώθουμε ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια. Αν κάτι λοιπόν, είναι να κρατήσετε από το καλοκαίρι, είναι να μεταφέρετε τη χαλάρωση στην καθημερινότητα σας και να τη βάλετε στη ζωή σας από δω και πέρα. Γιατί, το να μαθαίνετε να χαλαρώνετε μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας. Συναισθηματικά, πνευματικά και σωματικά.

Πολλοί από εμάς ωστόσο, το ξεχνάμε ή θεωρούμε τη χαλάρωση πολυτέλεια ή χάσιμο χρόνου, ειδικά όταν ο χρόνος πιέζει. Και τότε, με το χρόνο, όταν το στρες και το άγχος αρχίζουν να ανεβαίνουν σε επίπεδα, αρχίζουν να δημιουργούνται προβλήματα στην υγεία μας και αλλάζει η ποιότητα της ζωής μας.

Η χαλάρωση είναι τόσο αναγκαία, όσο και ο ύπνος. Πολύ συχνά όμως την υποτιμούμε ή δεν ξέρουμε πώς να χαλαρώσουμε όταν βρισκόμαστε συνεχώς στην κατάσταση «κάνω» και «πρέπει», είτε πρόκειται για εργασία, φροντίδα για την οικογένεια είτε για κοινωνικές εκδηλώσεις. Και κάτι άλλο ακόμα. Η χαλάρωση, η πραγματική χαλάρωση, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη στον συνεχώς ενεργό ψηφιακό μας κόσμο. Καθόμαστε στον καναπέ για να ξεκουραστούμε και από το τηλέφωνο μας μπαίνουμε στο facebook, στο Instagram, στο twitter, σε ομάδες στο WhatsApp. Σύμφωνα με μια έκθεση της Ofcom (Office of Communications, η εγκεκριμένη από την κυβέρνηση ρυθμιστική αρχή και αρχή ανταγωνισμού για τις ραδιοτηλεοπτικές, τηλεπικοινωνιακές και ταχυδρομικές βιομηχανίες του Ηνωμένου Βασιλείου), τον Σεπτέμβριο του 2021, οι ενήλικες χρήστες του διαδικτύου στο Ηνωμένο Βασίλειο περνούσαν σχεδόν τέσσερις ώρες την ημέρα συνδεδεμένοι με τρεις από αυτές να σε smartphone, οι νέοι 18-24 ετών να περνούσαν κατά μέσο όρο 5 ώρες και 6 λεπτά online κάθε μέρα και 7 στους 10 από εμάς δεν τα απενεργοποιούσαν ποτέ.

Μέσα από τα μαθήματα μου πιλάτες και γιόγκα και τις συνεδρίες που κάνω ως nlp wellbeing coach, έχω παρατηρήσει ότι οι πολλοί άνθρωποι από τους νεότερους ως τους πιο μεγάλους σε ηλικία, δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να χαλαρώσουν.
Πολύ συχνά, όταν δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, είμαστε σκυμμένοι μπροστά από τη μικρή οθόνη του κινητού μας και αργότερα όταν γυρνάμε σπίτι ανοίγουμε την πιο μεγάλη οθόνη. Μου έχει τύχει και σε μένα χαζεύοντας στα σόσιαλ μήντια, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα ξεκουράσω το μυαλό μου. Μετά από μία ώρα δεν θυμόμουν τι είχα δει και ζαλισμένη από την έκθεση και μαγκωμένη από την κυρτή στάση που είχε πάρει το σώμα μου, αναρωτιόμουν πως άφησα αυτό το χρόνο να χαθεί. Είχα μπερδέψει την έννοια της χαλάρωσης με τι σημαίνει η αίσθηση να χαλαρώνω.

Πως όμως μπορεί να είναι ευχάριστη και ικανοποιητική η ζωή και να τη ζούμε καλά όταν είμαστε συνεχώς απασχολημένοι και υπάρχουν τόσα «πρέπει»; Όταν, βρίσκοντας διανοητικό χώρο, αποκτήσουμε διορατικότητα για τον εαυτό μας και (ξανά) μάθουμε να χαλαρώνουμε, να συνειδητοποιήσουμε τι μας αρέσει και τι όχι, να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας, να έρθουμε σε επαφή με τις επιθυμίες μας, να εκφράσουμε τις δικές μας απολαύσεις και όχι να ακολουθούμε συνεχώς του συντρόφου μας, να προσδιορίσουμε τι μας αναζωογονεί.

«Μπορεί να είναι αρκετά δραματικό γιατί προϋποθέτει αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς», εξηγεί η Δρ. Ράκελ Άντριου, κλινική ψυχολόγος και συν-συγγραφέας του βιβλίου «The Supermum Myth». Γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν μας «αφήνει» το άγχος της δουλειάς αλλά σε αρκετές περιπτώσεις, άνθρωποι που μεγάλωσαν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που επικεντρωνόταν γύρω από τις ανάγκες ενός αδερφού ή ενός γονέα μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν όλη τους τη ζωή και να μην έχουν ρωτηθεί για το τι ήθελαν να κάνουν.

Αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο είναι αυτός ο καιρός που βρίσκομαι στον Πόρο, συνδυάζοντας τα μαθήματα μου με μπάνια στη θάλασσα. Όταν γυρίζω σπίτι, αλλάξω και τακτοποιήσω τα πράγματα κάθομαι σε μία καρέκλα στη βεράντα, κάνοντας απολύτως τίποτα. Απλώς κοιτάω τη θάλασσα και χαζεύοντας χάνεται η σκέψη μου. Τη θάλασσα δεν θα τη βλέπω γυρνώντας στην Αθήνα αλλά θα πάρω μαζί μου το συναίσθημα που μου δημιουργεί. Είναι οι στιγμές ησυχίας. Και αυτές θα δημιουργώ. Είναι ο «χρόνος για εμένα».