26 Ιούλ Όταν τα πράγματα αποκτούν άλλη σημασία ( ή άλλη αξία)

Κανονικά το καλοκαίρι θα έπρεπε να είναι χαρούμενο, ανέμελο, ξέγνοιαστο, φωτεινό με γέλια και χαρές. Να μυρίζει τη φρεσκάδα της θάλασσας. Είναι η εποχή του χρόνου που ανυπομονούμε να έρθει όλες τις άλλες εποχές. Αυτό το καλοκαίρι όμως είναι διαφορετικό. Στην καρδιά του καλοκαιριού υπάρχει θρήνος, πένθος, θάνατος, απόγνωση, κλάμα, μαυρίλα. Και η μυρωδιά του καμένου διάχυτη παντού. Βλέπεις τις φωτογραφίες, ακούς ειδήσεις, διαβάζεις σχόλια, δηλώσεις και ανακοινώσεις. Λυπάσαι, στεναχωριέσαι, θυμώνεις. Συμπάσχεις, προσφέρεις, εκτιμάς.

«Όταν καεί το σπίτι σου, τι κάνεις; Που πηγαίνεις;» με ρωτάει ο γιος μου. «Δεν ξέρω», του απαντάω. «Φαντάζομαι για κάποιο χρονικό διάστημα φιλοξενείσαι σε συγγενείς και σε φίλους ή σε κάποιο χώρο. Και σφίγγεις τα δόντια σου και προχωράς». «Όσο είσαι νέος», μου λέει. «Γιατί αν είσαι μεγάλος, δεν έχεις τόση δύναμη και κουράγιο». Δεν έχω άμεση απάντηση. Σωπαίνω στις σκέψεις μου, σκέφτομαι τις αλλαγές που έχουν γίνει στη ζωή μου και οδηγώ. Να τον πάω στο σπίτι του πατέρα του, να γυρίσω στο δικό μου. Στα σπίτια μας. Έχουμε σπίτι. Ίσως όχι το ιδανικό ή των ονείρων μας, αλλά έχουμε σπίτι. Άλλοι μπορεί να είχαν των ονείρων τους και τώρα να μην το έχουν.
Όταν βιώνεις μεγάλες απώλειες, χάνεις πράγματα, νιώθεις ότι το σύμπαν (σου) καταρρέει, μπορείς να σφίξεις τα δόντια σου και να προχωρήσεις; Μπορείς να κάνεις πέτρα την καρδιά σου και να συνεχίσεις; Να γίνεις σκληρός και κυνικός; Όχι, είναι η απάντηση μου. Καθετί που είναι σκληρό, όταν πέσει σπάει. Θα σπάσεις κι εσύ, όταν τα πράγματα που συμβαίνουν εκεί έξω σε ρίξουν.

Δίνω μεγάλη σημασία στις αξίες που έχει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Θεωρώ όμως ότι έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, αλλιώς μεγαλώνει κάθε γενιά και τα κοινωνικά δίκτυα με τη δυναμική που έχουν, έχουν δώσει άλλο νόημα τι έχει σημασία, επηρεάζοντας και μεταμορφώνοντας κανονικά τον κόσμο. Προσωπικές και επαγγελματικές. Του αναφέρω την Κάιλι Τζένερ-Καρντάσιαν, τη μικρή αδελφή των Καρντάσιανς που στα είκοσι ένα της είναι η πιο νέα “αυτοδημιούργητη” -παρά εκατό εκατομμύριο δολάρια- δισεκατομμυριούχος για το 2018. Ένα ποστ της ανεβάζει και κατεβάζει μετοχές. Τον αφήνει αδιάφορο. «Άμα είσαι διάσημος και να μην έχεις μυαλό, βγάζεις χρήματα». «Μυαλό μάλλον έχει αλλά έχει και άλλες αξίες». Τείνουμε να συνδέουμε αυτό που είμαστε με αυτό που έχουμε. Ζούμε σε μία εποχή και σε μία κοινωνία που το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στα πράγματα. Η αίσθηση της αξίας μας σχετίζεται με εξωτερικούς παράγοντες. Αν δεν έχω, τότε δεν είμαι και αρχίζει να γίνεται υπαρξιακό πρόβλημα. Όμως το «έχω» και το « είμαι» είναι περισσότερο τρόπος ύπαρξης και στάση ζωής απέναντι στον εαυτό μας.

Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν συμβεί μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Όχι ευχάριστες, που έχουν προκαλέσει πολύ πόνο και έντονα αρνητικά συναισθήματα. Υπήρχαν ώρες που κοιτούσα το ταβάνι, ημέρες που δεν είχα κέφι να κάνω οτιδήποτε και διαστήματα που ήρθα αντιμέτωπη με τις σκοτεινές μου πλευρές. Από την άλλη είχα ένα μικρό παιδί που ήθελα να του αφιερώνω χρόνο, τα καθημερινά πράγματα έπρεπε να συνεχίζονται να γίνονται, γιατί η ζωή η ίδια συνεχίζεται. Με μας, χωρίς εμάς και ανεξάρτητα από μας.

Πολλές φορές τείνει να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά. Άλλες, βρισκόμαστε τόσο πολύ μέσα στο πρόβλημα μας που δεν δίνουμε σημασία στην πιο μεγάλη εικόνα. Και άλλες φορές που νιώθουμε τόσο αποσυνδεμένοι με την ύπαρξη μας που ξεχνάμε πραγματικά ποιοι είμαστε. Κάπου διάβασα ότι ο χειρότερος μας εχθρός είναι οι ίδιες μας οι σκέψεις και η πολλή ανάλυση. Αναζητάμε πράγματα έξω από μας αλλά όλη η δύναμη είναι πραγματικά μέσα μας. Το ξεχνάω γιατί συχνά και ταυτίζομαι και συγκρίσεις κάνω. Με το τότε. Και ανησυχώ και φοβάμαι. Για το αύριο. Και ξεχνάω το τώρα. Την παρούσα στιγμή, την συνειδητή παρουσία και την πραγματικότητα. Το πώς ερμηνεύουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις, μας δίνει ή μας αφαιρεί δύναμη. Το αν εστιαζόμαστε στις ελλείψεις ή εκτιμούμε όσα έχουμε, μας μαθαίνει να είμαστε ευτυχισμένοι, να βρισκόμαστε σε ειρήνη με τον εαυτό μας και να ζούμε σε αρμονία. Για τον Σενέκα, ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει ως αφετηρία του το δώρο της λογικής, “κανένας δεν μπορεί να ονομαστεί ευτυχής αν έχει απομακρυνθεί απο την αλήθεια”. Καλούμαστε να προσαρμοζόμαστε για να μπορούμε να επιβιώσουμε. Ίσως εδώ, το κλειδί να είναι στο flow, στη ρευστότητα. Και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι το είναι μας δημιουργεί τη ζωής μας. Όχι οι εξωτερικές περιστάσεις.