02 Μαρ One small thing- Πάρε με όταν φτάσεις

Πόσες φορές δεν έχεις πει αυτή τη μικρή φράση… Στο παιδί σου, στον αγαπημένο σου, στη φίλη σου, στον κολλητό σου, στους γονείς σου. Και πόσες φορές δεν την έχεις ακούσει… Να στην λένε οι γονείς σου κάθε φορά που φεύγεις ή ταξιδεύεις.

Θυμάμαι καλοκαίρια, στην Μύκονο, την εποχή που δεν υπήρχαν τα κινητά και στεκόσουν με τις ώρες στην ουρά στο περίπτερο για να τηλεφωνήσεις στους γονείς σου και να πεις ότι έφτασες καλά, είσαι καλά και να μην ανησυχούν.

Ζωή και θάνατος πάνε μαζί. Θηλυκή λέξη η πρώτη, αρσενική η δεύτερη. Είναι όμορφη και γλυκιά η ζωή, είναι άσχημος και τρομακτικός ο θάνατος. Όσο η ζωή σε καλεί να τη ζεις, ο θάνατος πάντα δίπλα της καιροφυλακτεί. Συμπορεύονται και αλληλοεξαρτώνται. Πως όμως να αναμετρηθείς με τον θάνατο; Είναι η σκοτεινή σκιά που σε ακολουθεί.

Υπάρχει ένα βιβλίο «Duck Death and the Tulip» από τον βραβευμένο Γερμανό συγγραφέα και εικονογράφο παιδικών βιβλίων Βολφ Έρλμπρουχ, το οποίο διαπραγματεύεται τις έννοιες του πένθους και της απώλειας. Είναι πολλές φορές που συγγραφείς και σκηνοθέτες χρησιμοποιούν την εικονογράφηση για να μιλήσουν για μεγάλα και ευαίσθητα θέματα. Αν και το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία των παιδικών βιβλίων, είναι ότι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει. «One day, Duck turns around to find Death standing behind her. Terrified, she asks whether he has come to take her, but he remarks rather matter-of-factly that he has been there her entire life…»

Ωστόσο, τι κάνεις όταν ο θάνατος έρχεται βίαια; Απότομα; Με τον πιο τρομακτικό τρόπο; Υπάρχουν λόγια να ανακουφίσουν τον πόνο; Να καταπραΰνουν την οδύνη; Πως διαχειρίζεσαι το κενό που αφήνει; Πως γυρίζεις στο άδειο σπίτι; Που βρίσκεις παρηγοριά; Πως συνεχίζεται η ζωή;

Έχω δει το θάνατο και έχω πάρει μία γεύση του. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Και πολύ προσωπικό. Η απουσία πάντα θα υπάρχει μέσα σου, όσο και να είναι ο χρόνος που θα χρειαστεί να επεξεργαστείς το πένθος. Δεν μπορείς να προφυλαχτείς εντελώς από τον θάνατο γιατί με αυτό τον τρόπο θα προφυλαχτείς και από τη ζωή. Ο θάνατος πάντα θα σου υπενθυμίζει την ύπαρξη. Ίσως και για αυτό να είναι τόσο σημαντική η ανθρώπινη επαφή στην ψυχική μας υγεία. Δημιουργεί την σύνδεση.

Να τηλεφωνείς. Ακόμα και αν δυσανασχετείς. Ο άλλος που θα σε ακούσει θα χαρεί, θα ησυχάσει, θα ανακουφιστεί.