19 Ιαν Να ζούμε τη ζωή (μας) πολύ

Τα χρώματα που είχε πάρει ο ουρανός σήμερα, καθώς ο ήλιος έδυε, ήταν τόσο όμορφα που δεν μπορούσα παρά να σταματήσω στην άκρη το αυτοκίνητο και να περάσω απέναντι για να φωτογραφήσω αυτή τη μαγευτική εικόνα που έβλεπα. Κατά κάποιο τρόπο, να κοιτάω τον ουρανό με γαληνεύει. Αυτή η απεραντοσύνη –όπως και της θάλασσας- δίνει άλλη διάσταση στα μεγάλα ζητήματα που με απασχολούν. Περιμένοντας να σταματήσει η κίνηση για να ξανά διασχίσω το δρόμο, αναλογίζομαι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν προσέχουν τις λεπτομέρειες του κόσμου που υπάρχει γύρω τους. Ίσως επειδή είναι αθόρυβες. Κοίταξα την ώρα. Η ημέρα έχει αρχίσει λεπτό με λεπτό να μεγαλώνει, το έχετε παρατηρήσει;

«Άδραξε την ημέρα» είναι η γνωστή φράση παροτρύνοντας μας να αξιοποιούμε την κάθε στιγμή. Και αν η ζωή είναι το άθροισμα των στιγμών, στην αναζήτηση και επιθυμία να “live life well”, μπορούμε να αδράξουμε την ίδια τη ζωή; Να τη ζούμε, να τη ζούμε πολύ και να την αξιοποιούμε με τα καλά της, τα λιγότερα καλά της και τα άσχημα της; Ειδικά όταν υπάρχουν τα δύο τελευταία που κάνουν τα πράγματα πιο δύσκολα.

Υπάρχει μια ιστορία. Για την αβίωτη ζωή. «Η κατάρα της ουγγαρέζικης γάτας». Σε αυτή τη φανταστική ιστορία, την οποία έχει γράψει ο Ίρβιν Γιάλομ, ένας θεραπευτής προσπαθεί να βοηθήσει ένα γάτο. Ο γάτος βασανίζει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και μεταξύ των μηνών που δεν βλέπει αυτό το πρόσωπο, απλά περιμένει. Έχει φτάσει στο τέλος της ένατης ζωής του και ακόμα περιμένει. Ο θεραπευτής τον συμπονάει το γάτο και του λέει: «Σου έχει απομείνει μόνο μία ζωή, όπως και εμείς οι άνθρωποι, έχουμε μόνο μία ζωή». Ο γάτος μένει έκπληκτος που εμείς έχουμε μόνο μία ζωή ενώ αυτός έχει εννέα και έτσι αρχίζει να νιώθει λύπη και λιγότερο εχθρικά για αυτόν τον άνθρωπο γιατί έχει μόνο μία ζωή. Ο θεραπευτής όμως του λέει: «Ωστόσο, δεν ζεις τη ζωή σου, δεν κάνεις τίποτα απλά κάθεσαι και περιμένεις».

Μα ακόμα και αν δεν καθόμαστε και είμαστε πολυάσχολοι και απορροφημένοι από δραστηριότητες ζούμε πράγματι τη ζωή μας στην πληρότητα και σε μεγάλο βαθμό, όσο αυτή προχωρεί ακάθεκτη; Γιατί η λέξη well έχει και αυτή την έννοια. Το ερώτημα αυτό δεν είναι το ίδιο με το να ζω στο έπακρο χωρίς να υπάρχει αύριο και ελάχιστη σχέση έχει με την ευτυχισμένη ζωή που όλοι μιλούν για αυτή. Τι είναι λοιπόν, αυτό που κάνει τη ζωή πιο πολύ; Ίσως η γνώση της ίδιας της ζωής. Στα συναισθήματα που είναι οι οδηγοί μας, στην αναγνώριση, στην αποδοχή με αυτό που υπάρχει, στη συνειδητότητα, στη σύνδεση. Στην παρούσα στιγμή και στο να είσαι παρών χωρίς να θέλεις τίποτα άλλο πέρα από εκείνη τη στιγμή ως έχειν. Σε αυτό που υπάρχει.

Η ζωή μας δίνει όποιες εμπειρίες θεωρεί ότι είναι βοηθητικές για την εξέλιξη μας, είχα σημειώσει, όταν βίωνα ένα έντονο αρνητικό συναίσθημα.
Και πως ξέρουμε ότι είναι η εμπειρία που χρειαζόμαστε; Επειδή είναι η εμπειρία που έχουμε αυτή τη στιγμή, αναλογίζοντας κάτι πολύ όμορφο που συμβαίνει.
Ο Καζαντζάκης είχε πει «δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη». Είναι οι πολλές στιγμές στη σειρά που δημιουργούν τη ζωή.