28 Δεκ Να προχωράς μπροστά είναι σπουδαίο, μα να προχωράς διαφορετικά είναι σημαντικό.
Η ίδια ιστορία. Διαφορετικός άνθρωπος. Ποτέ δεν μπαίνεις σε μία σχέση και δημιουργείς δεσμό με έναν άνθρωπο σκεπτόμενος το τέλος, γιατί πουθενά δεν είναι έτσι γραμμένο στα παραμύθια. Βλέπω τη μικρή μου ανιψιά να παίζει με πριγκίπισσες και πρίγκιπες. Σε αυτές τις ιστορίες δεν υπάρχει εγκατάλειψη, προδοσία, έλλειψη σεβασμού, απογοήτευση, απαξίωση, φωνές, προστριβές, απόρριψη, ζήλια ακόμα και μίσος. Σε αυτές τις ιστορίες υπάρχει, υποτίθεται, πάντα, το «πάντα». Όταν τελειώνει μία σχέση δεν είναι μόνο η πικρή αίσθηση που αφήνει αλλά κάπου υπάρχει και η αίσθηση της αποτυχίας, ότι κάτι δεν έχεις κάνει καλά εσύ ο ίδιος.
Έχω κάνει σχέσεις και έχω χωρίσει. Έχω παντρευτεί και έχω χωρίσει. Ακούω για σχέσεις μπερδεμένες, το fb γράφει «It’s complicated» και για γάμους συμβατικούς. Όμως, και οι σχέσεις τελειώνουν και οι γάμοι διαλύονται. Με πόνο και δάκρυα. Το ξέρουμε. Έχουμε περάσει από αυτό το σημείο οι περισσότεροι. Όταν όμως στεγνώσουν τα δάκρυα, τι είναι αυτό που αφήνει στην πορεία της ζωής μας, στην προοπτική να ερωτευτούμε ξανά, να νιώσουμε την καρδιά μας να πλημμυρίζει από αγάπη για έναν άνθρωπο και να αισθανθούμε μοναδικοί; Αποζητάμε έναν έρωτα που να διαρκεί μία ζωή, θέλουμε το πάθος να μείνει άσβηστο, ζητάμε μία ουσιαστική και σταθερή σχέση. Υπάρχει η δυνατότητα όταν το παραμύθι τελειώσει, να γραφτεί μία ιστορία το πώς μπορούμε να βγούμε πιο ικανοί, αισιόδοξοι και ευτυχισμένοι; Μία νέα ιστορία που δεν περιορίζεται από το παρελθόν και τις αναμνήσεις, που μπορεί να αποκαλύψει ένα συγκεκριμένο σχήμα συμπεριφοράς που ασυνείδητα ακολουθούμε, οπού μπορούμε να καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβη, να διδαχθούμε και να αξιοποιήσουμε αυτή τη γνώση ώστε να φέρει περισσότερη σοφία και αγάπη;
«Τρέλα είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα» έχει γράψει η Ρίτα Μέι Μπράουν (και όχι ο Α. Αϊνστάιν όπως λαθεμένα του αποδίδεται) στο βιβλίο της «Ξαφνικός Θάνατος». Είναι απαραίτητο για την ψυχική υγεία μας να ξεπεράσουμε ένα χωρισμό να προχωρήσουμε και να (ξανά) φτιάξουμε τη ζωή μας. Σημαντικό όμως είναι να προχωρήσουμε με διαφορετικό τρόπο. Και να ψάχνουμε πως θα γίνει, ο εγκέφαλος μας έχεις τις απαντήσεις για την επανεγγραφή της προσωπικής μας ερωτικής ιστορίας.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ερευνητές του Πανεπιστήμιου της Πάρμας, στην Ιταλία, ανακάλυψαν αυτό που σήμερα η νευροεπιστήμη αποκαλεί νευρώνες-καθρέφτες. Αυτοί οι νευρώνες έχουν την ιδιότητα να ενεργοποιούνται μέσω της παρατήρησης. Τόσο όταν κάνουμε εμείς οι ίδιοι κάτι όσο και όταν παρατηρούμε κάποιον άλλον να κάνει κάτι. Συμβαίνει όταν γελάμε με κάποιον που γελάει ακόμα και αν δεν ξέρουμε το λόγο, όταν νιώθουμε στενάχωρα με κάποιον που είναι θλιμμένος ή όταν κλαίμε σε με μια σκηνή από μια ταινία που βλέπουμε. Βρίσκονται στον μετωπιαίο λοβό, ο οποίος σχετίζεται με τις ατομικές συμπεριφορές του ανθρώπου (το χαρακτήρα του, την ατομικότητα του, την ηθική συγκρότηση, τη σοφία) και είναι σχετικά ο λιγότερος ερευνημένος από τους άλλους τρεις. Πιθανολογείται ότι το σύστημα νευρώνων είναι μία εξελικτική προσαρμογή του εγκεφάλου του ανθρώπου πριν από 50.000 χρόνια. Οι νευρώνες-καθρέφτες μας καθιστούν ικανούς να μαθαίνουμε, να θυμόμαστε και να συνάπτουμε σχέσεις. Είναι το κλειδί.
Ωστόσο, πόσες φορές δεν έχουμε πει:
«Με πρόδωσε, πως μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον άλλο;»
«Ό, τι και να έκανα δεν ήταν ποτέ αρκετό»
«Έχω πληγωθεί και δεν θέλω να δεσμευτώ»
«Δεν ήμουν αρκετός/η»
«Πάντα επιλέγω λάθους ανθρώπους»
«Όλοι οι άνδρες (ή οι γυναίκες) είναι το ίδιο»
Όταν ο εγκέφαλος ανιχνεύσει ένα συναισθηματικά φορτισμένο συμβάν, η αμυγδαλή η οποία σχετίζεται με τις συγκινήσεις, απελευθερώνει ντοπαμίνη στο σύστημα. Η ντοπαμίνη λειτουργεί σαν post-it. Βοηθά στη μνήμη και στην επεξεργασία πληροφοριών, τόσο των θετικών όσο και των αρνητικών συναισθημάτων.
Όσο και αν προάγω πως μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας καλά, δεν υποστηρίζω τη θετική σκέψη και την ευτυχία 24/7. Όλα τα συναισθήματα είναι φυσικά και φυσιολογικά και είναι σημαντικό να τα αναγνωρίσουμε. Να τα επιτρέψουμε να μας υπηρετήσουν ώστε να μας απελευθερώσουν και να επουλώσουμε τις πληγές μας.
Όταν λέμε μία ιστορία, δεν θυμόμαστε μόνο την ιστορία αλλά και τι μας άφησε. Για αυτό και είναι σημαντικό πώς δύο άνθρωποι παρουσιάζονται ο ένας στον άλλον σε μία νέα σχέση. Συχνά παρουσιάζουμε τις ίδιες πεποιθήσεις και περιορισμούς για τον εαυτό μας και μαντέψτε. Καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα και στην επανάληψη των γεγονότων. Έτσι, να μεν προχωράμε με κάτι καινούριο, αλλά συνεχίζουμε την ίδια ιστορία, διατηρώντας στο ασυνείδητο μας την ανάμνηση της και το φόβο. Όμως τις ιστορίες μπορούμε να τις γράψουμε αλλιώς φέρνοντας στο νου θετικές εικόνες και συναισθήματα. Κατανοώντας τα μαθήματα που πρέπει μάθουμε σε αυτή τη ζωή, γινόμαστε πιο τολμηροί και επιτρέπουμε την αγάπη να έρθει. Και μαντέψτε πάλι. Όταν διοχετεύουμε αυτά τα ωραία, μαγικά και δυνατά συναισθήματα, προβάλλονται στη μεγάλη οθόνη και αντανακλώνται σε εκείνους που έχουν τις ίδιες αξίες και βρίσκονται στο ίδιο ταξίδι και συχνότητα. Και αυτή είναι η δύναμη να προχωράμε διαφορετικά. Σε λίγο μπαίνει η καινούρια χρονιά. Μπορούμε να σκεφτούμε τις καλές στιγμές που μας περιμένουν; Οι νευρώνες-καθρέφτες της εσωτερικής μας κατάστασης δείχνουν πως μπορούμε να επηρεάζουμε την αλλαγή στους εαυτούς μας και στους άλλους. Η αισιοδοξία γεννά την ευτυχία. Σας αξίζει να έχετε κάθε ευτυχία. Που έρχεται με μια όμορφη ιστορία αγάπης γιατί είναι αυτή που φέρνει τη μόνη επανάσταση. Χαμογελώ με αυτή τη σκέψη και είμαι σίγουρη ότι θα χαμογελούσε και ο απέναντι μου, αν με έβλεπε.