13 Μάι Γιορτή της μητέρας

Αυτή η φωτογραφία με τη μητέρα μου είναι από μία φωτογράφιση στη “Γυναίκα”, σχεδόν τριάντα χρόνια έχουν περάσει.

Και η άλλη με το γιο μου στο πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό που κάναμε μαζί πριν από δέκα χρόνια.

Γιορτή της μητέρας σήμερα. Η δική μου έχει γίνει δύο φορές μητέρα και τρεις γιαγιά. Μοναδική, περίπλοκη, πολύπλοκη, δυναμική, δύσκολη, συγκρουσιακή, στοργική, αγαπημένη, εύθραυστη μα πάνω από όλα, η πιο καθοριστική είναι η σχέση με τη μητέρα μας. Είναι το πρώτο βλέμμα που συναντάμε όταν γεννιόμαστε, η πρώτη αγκαλιά που μας κρατάει δημιουργώντας το θεμέλιο της εμπιστοσύνης με τον εαυτό μας στο ταξίδι της ζωής μας. Δεν το καταλαβαίνουμε τότε συνειδητά για αυτό και όπως πολύ σωστά τοποθετείται η Φωτεινή Τσαλίκογλου “η σχέση με τη μητέρα μας δεν συνίσταται μόνο από το εδώ και τώρα, από το τρέχον, από το παρόν, το πιο καθοριστικό της κομμάτι έχει να κάνει με ο,τι παραμένει ψυχικά ενεργό από το παρελθόν”. Γεννιέσαι μητέρα; Γίνεσαι μητέρα; Είναι κάλεσμα η μητρότητα για αυτό και τη θεωρώ πολύτιμη. Το οικογενειακό περιβάλλον που έχει μεγαλώσει ο καθένας μας καθορίζει πολλά πράγματα και ένα από τα πιο σημαντικά είναι και αυτός ο ρόλος που όταν τον καλούμαστε είναι ο σπουδαιότερος στη ζωή μας. Έχω πολλούς λόγους να αισθάνομαι ευγνώμων στη ζωή μου. Ένας από αυτούς είναι για τους γονείς μου, για το οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσα, τις αξίες που μου έδωσαν. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι τους γονείς σου τους διαλέγεις. Για αυτό αισθάνομαι τυχερή. Ούτε πιστεύω ότι μπορείς να είσαι φίλη με τη μητέρα σου, γιατί μία φιλική σχέση βασίζεται σε άλλα κριτήρια. Σε πολλά μοιάζουμε και σε άλλα διαφέρουμε. Την κατάλαβα περισσότερο όταν έγινα εγώ μητέρα. Είναι έντονη η σχέση με τη μη-τέρας μας, με την m-other μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει ιδανική σχέση, ιδανικό είναι να αγαπά το παιδί της και να είναι η αγκαλιά της πάντα ανοικτή, μεγάλη και ζεστή για το παιδί της. Μιλάμε στο τηλέφωνο, συναντιόμαστε, κάνουμε πράγματα μαζί, αλλά δεν της πάω λουλούδια, όχι αυτή την ημέρα. Θα ήταν πολύ τυπικό και δεν έχουμε μία τυπική σχέση. Την καταλαβαίνω περισσότερο τώρα. Να την αποδέχομαι “μπαίνοντας στα παπούτσια” της. Με τα χρόνια και με όσα φέρνει ο χρόνος, αλλάζουν και οι ρόλοι…