18 Μαρ Η ζωή είναι μέσα μας
Τις τελευταίες ημέρες δεν βλέπεις ταινία επιστημονικής φαντασίας. Την ζεις. Εσύ, ο διπλανός σου, ο γείτονας σου, ο φίλος σου που μένει σε άλλη συνοικία, μέρος, τόπο, χώρα, ήπειρο. Ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος όπως τον ήξερες, αλλάζει. Το διαβάζεις, το ακούς, το βλέπεις. Γιατί δεν αφορά μόνο τους άλλους, αφορά και εσένα και ότι αφορά εσένα, αφορά και τους άλλους. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτή την καινούρια, πρωτόγνωρη κατάσταση που μας έχει αναστατώσει όλους, επηρεάζει την καθημερινότητα και τις ζωές μας και όλοι μαζί αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο που υπάρχει. Ποτέ άλλοτε δεν είμασταν τόσο connected.
Πλέον, η ζωή δεν είναι έξω. Είναι μέσα στο σπίτι. Δεν πηγαίνεις για ψώνια, τα μαγαζιά έχουν κλείσει, περιορίζεσαι στα απαραίτητα, δεν κάνουμε bar hoping αλλά μπαινοβγαίνουμε σε δωμάτια. Η ελευθερία των μετακινήσεων σου περιορίζεται σε τέσσερις τοίχους, ωστόσο μην αφήσεις αυτούς τους τοίχους να βάλουν περιορισμούς. Οι πραγματικοί τοίχοι και περιορισμοί είναι στο μυαλό μας και στην καρδιά μας. Το κλείσιμο μέσα μπορεί να είναι ζόρικο, αλλά το κλείσιμο της ψυχής έχει ζόρι μεγαλύτερο.
Μένω σπίτι μόνη μου. Έχω μείνει και άλλες φορές μόνη μου στο σπίτι για καιρό είτε από επιλογή, είτε λόγω ανάγκης όταν είχα κάνει πριν μερικά χρόνια μία εγχείρηση. Τώρα, δεν βρίσκομαι με τους φίλους μου αλλά δεν νιώθω μοναξιά. Όταν είχα μείνει τότε μέσα, δεν είχα φέισμπουκ, ινσταγκραμ κα. Τώρα τα κοινωνικά δίκτυα και το διαδίκτυο – τι ωραία που υπάρχουν και πιο χρήσιμα από ποτέ – πέρα από την ενημέρωση που μου προσφέρουν, έχουν μετατραπεί σε τεράστιο καφενείο. Καινούριες γνωριμίες, φίλοι από παλιά που είχες χάσει, συζητήσεις και κουβέντες. Η εικονική πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν πιο πραγματική. (το τι είναι πραγματικό είναι μία άλλη συζήτηση). Μέσω των εφαρμογών, μιλάω με τους φίλους μου που βρίσκονται σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ξέρω (σχεδόν καθημερινά) τι γίνεται στο Μπαλί που βρίσκεται η μητέρα μου, στη Νορβηγία, στην Σαουδική Αραβία και στην Αμερική, στην Ολλανδία που μένει η αδελφή μου, στην Αγγλία που μένει ο ένας μου αδελφός, στον Παναμά που ζει η μία κόρη της νονάς του γιου μου, μέχρι και στην Ιαπωνία
Μένουμε σπίτι. Και ακολουθούμε τις οδηγίες. Επειδή θέλω να με προσέχω, θέλω να προσέχεις, θέλω να προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Ακόμα και όταν πρέπει να πάρουμε αυτή την απόσταση. Δεν είναι εύκολο ούτε για μένα, ούτε για σένα, ούτε για κανέναν. Αλλά δεν θα μείνω στο «δεν». Υπάρχει ανησυχία, αγωνία, άγχος, φόβος. Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν γιατί κανείς δεν γνωρίζει το αύριο. Αν το γνώριζε ίσως και να μην είχαμε τον κοροναϊό. Η ζωή είναι (και) απρόσμενη, συμβαίνουν πράγματα (όπως αυτό) που δεν τα περιμένει κανείς.
Για αυτό, μένω στο σήμερα, στο παρόν, στο τώρα, μένω στο σπίτι όχι νιώθοντας έγκλειστη αλλά να το νιώθω σαν μια εμπειρία. Επαναπροσδιορισμού, ανοίγματος και δημιουργικότητας. Να σκέφτομαι ότι όλες οι πανδημίες που γνώρισε ο άνθρωπος βοήθησαν να ανακαλυφθούν εμβόλια και νέες θεραπείες που έχουν παρατείνει το προσδόκιμο ζωής μας. Ο Covid-19 μας δοκιμάζει και δοκιμάζει τα πάντα. Τον εαυτό μας, την υγεία μας, τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας, τα οικονομικά μας, το μέλλον μας.
Δεν θα σου πω τι θα κάνεις στο σπίτι. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις για να είσαι καλά. “… we’re never gonna survive, unless we get a little crazy…”, τραγουδούσε ο Seal. Το μυαλό σου είναι ελεύθερο, να το θυμάσαι αυτό, ο πλούτος είναι μέσα σου να το αισθανθείς αυτό, η αγάπη είναι στην καρδιά σου να την κρατήσεις ζωντανή. Πες όχι στον αρνητισμό, στην τρομοκρατία και κάθε είδους συνωμοσιολογίας. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα κρατήσει, αλλά θα περάσει. Και όταν περάσει, θα βγεις ενδυναμωμένος. Ο άνθρωπος έχει μάθει να προσαρμόζεται.
Είναι ήσυχα έξω, το πρωί ξύπνησα με το κελάδημα των πουλιών, η άνοιξη – η εποχή της αναγέννησης- έχει έρθει. Είναι διαφορετική αυτή η άνοιξη για μας αλλά όχι για τη φύση. Η φύση θα συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει, δες το και νιώσε το. Έχεις το χρόνο.
