22 Μαρ Το 50 δεν είναι απλώς ένας αριθμός

Ότι κλείνω τα 50 το σκέφτομαι εδώ και ένα χρόνο. Το πενήντα είναι ένας στρογγυλός αριθμός, είναι το μισό του αιώνα αν ζήσω μέχρι τότε, αλλά δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι έχω περάσει το μέσο όρο της μέσης ηλικίας, άρα η ζυγαριά κλείνει προς το μεγάλη. Μπορεί να μην φαίνομαι, αρκετοί με περνούν για αρκετά μικρότερη, χαμογελάω όταν μου το λένε. Το χρωστάω στα καλά γονίδια και σε μερικές καλές συνήθειες. Όμως οι αριθμοί- και τα νούμερα- μετράνε. Σε όλα. Και μετράμε τους αριθμούς και τα νούμερα. Για όλα. Καθορίζουν πράγματα και καθοριζόμαστε. Μετράει και ο χρόνος. Και μετράμε το χρόνο. Για να δούμε πόσο χρόνο έχουμε ή πόσος χρόνος έχει περάσει; «Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια» έχει γράψει ο Καβάφης.
Και αν οι αριθμοί –και τα νούμερα- μπορούν να ανεβοκατέβουν σε κλίμακα, ο χρόνος δεν αντιστρέφεται. Απλώς προστίθεται. Το 50 μπορεί απλά να είναι ένας αριθμός, όταν όμως έχεις ζήσει μισό αιώνα ζωής δεν είναι απλώς ένας αριθμός. Είναι ένας σταθμός. Για αυτό που είμαι. Για το επόμενο στάδιο της ζωής. Αισθάνομαι τυχερή και νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έχω ζήσει. Με τα καλά και τα στραβά της και όλα τα θέματα της που έχουν προσθέσει ομορφιά και πλούτο. Για την οικογένεια και τους φίλους που έχω. Νιώθω καλά για τη ζωή που ζω, για τα χρόνια που ζω και αισθάνομαι αισιοδοξία για τη ζωή που θα ζήσω. Όχι επειδή όλα θα είναι καλύτερα αλλά επειδή με τα χρόνια βρίσκω αυτό το θάρρος που με κάνει πιο δυνατή να απομακρύνω φόβους και να απαλύνω τους πόνους, την επίγνωση να μαθαίνω από τις εμπειρίες και να αναγνωρίζω ποιες είναι οι πραγματικές αξίες, την εσωτερική αρμονία να δέχομαι κάθε μέρα σαν ευλογία, την εμπιστοσύνη στα συναισθήματα μου και στις δυνατότητες μου και την ελευθερία να αλλάζω την οπτική μαθαίνοντας ότι μόνο εμείς είμαστε οι δημιουργοί της ζωής μας. Και χειροτέχνες του εαυτού μας.
Κάθε χρόνο δεν γιορτάζω μόνο τα γενέθλια μου αλλά μετράω και τα χρόνια. Το 50 δεν το βλέπω απλώς σαν έναν αριθμό, όσο έναν φωτεινό σηματοδότη. Σκέψεων και συναισθημάτων. Αξιολογήσεων και συμπεριφορών. Αλλαγών και προσαρμογών. Συγκρούσεων και θεωρήσεων. Από μένα εξαρτάται πώς θα αντιμετωπίσω τις διάφορες καταστάσεις και θα διαχειριστώ τις διάφορες περιστάσεις, από τα πιο εμφανή όπως είναι η απώλεια της νεότητας στο σώμα μου μέχρι την πιο βαθιά ψυχολογική κρίση που συνοδεύεται με υπαρξιακά ερωτήματα, αν θέλω τα επόμενα χρόνια να είναι καλά. Μετράμε το χρόνο αλλά υπάρχει και μία υποκειμενική μέτρηση του χρόνου. Για αυτό πιστεύω, ότι το να ζούμε τη ζωή (μας) καλά –live life well όπως άλλωστε έχω ονομάσει το μπλογκ μου – είτε είσαι νεότερος ή μεγαλύτερος, είναι τρόπος και στάση ζωής. Στα λίγα μεγάλα και στα πολλά μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής. Να μπορείς να κρατάς την εσωτερική φωτιά αναμμένη. Μαγεύομαι με την ανατολή, όσες και αν την έχω δει, με τον ήλιο που βγαίνει το πρωί, τότε που ακόμα όλα είναι γαλήνια. Και όταν ακούω ένα τραγούδι που μου αρέσει, θα συνεχίσω να χορεύω μόνη μου δυναμώνοντας τον ήχο. Μπορούμε να είμαστε ρεαλιστές με θετική διάθεση; «Είναι το αιώνιο τώρα που δίνει στον χρόνο την ποιοτική του διάσταση».