27 Μαρ #51yearsChallenge

Δεν έκανα ποτέ ενόργανη, ούτε μπαλέτο, μικρή. Δεν μου άρεσε το ροζ χρώμα, αισθανόμουν άβολα με το κορμάκι και τη φούστα με το βολάν και με “έτρωγε” το χοντρό καλσόν που έπρεπε να φοράμε. Δεν έκανα ούτε πιάνο και τα γαλλικά τα άρχισα αργότερα. Μου άρεσαν περισσότερο τα παιχνίδια που είχαν τρέξιμο, κυνηγητό, μήλα, αμπάριζα, και τα σπορ που είχαν δράση, έπαιζα ρακέτες, τένις, πινγκ-πονγκ (είχα ένα τραπέζι στο υπνοδωμάτιο μου) έκανα κανό, βουτιές από βράχους, μόλους και ψαρόβαρκες και γουιντσέρφινγκ. Ζήλευα ωστόσο τις συνομήλικες μου που έκαναν γέφυρα και ρόδα. Ειδικά την ρόδα. Γιατί μου άρεσε πολύ να στριφογυρίζω. Ρόδα δεν κατάφερα να κάνω. Κατάφερα όμως στα 51 μου να κάνω γέφυρα, ή τροχό.
Ήταν μια πρόκληση.
Όχι στόχος.

Το μεγαλύτερο άγχος που είχα, για πολλά χρόνια, ήταν τι να απαντήσω στην ερώτηση «ποιος είναι οι στόχος σου; Τι θέλεις να κάνεις;» «Πολλά», απαντούσα μέσα μου. Δεν είχα ένα ταλέντο και ένα ιδιαίτερο πάθος, ώστε ξεκάθαρα να πω θέλω να γίνω μουσικός, ηθοποιός, τραγουδίστρια, χορεύτρια, μαγείρισσα κλπ. Ήξερα όμως ότι είχα πολλές δυνατότητες και μου άρεσαν πολλά ετερόκλητα πράγματα. Που θα με οδηγούσαν σε αυτά που ήθελα να κάνω και εκεί που θα ήθελα να ήμουν, αν…

Αν τα πράγματα δεν άλλαζαν.

Στα 39 και στα 42

Και ότι έχεις σκεφτεί και ονειρευτεί, δουλέψεις και πράττεις να μην υπάρχει πια.

Εκεί που έλεγες θα είμαι εκεί και έβλεπες τον εαυτό σου σε μία θέση να κάνει αυτό, η γωνία αλλάζει. Και το αυτό, το γνώριμο γίνεται άλλο, άγνωστο.

Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα εκείνη την εποχή ήταν το “How to cook your life. From the Zen Kitchen to Enlightment”. Αναφέρεται σε κείμενα που γράφτηκαν πριν από 750 χρόνια σ’ ένα μοναστήρι στην Ιαπωνία, στο όποιο ακόμα ανατρέχω σε συναισθηματικά ζόρια, ανοίγοντας και διαβάζοντας τυχαία μια σελίδα. Λέει σ’ ένα κεφάλαιο: «Much too often we go about our lives holding on to some future goal without thinking about our present direction, or about the direction of our lives as a whole. When we stop projecting goals and hopes in the future and refuse to be led around by them, yet work to clarify our lives, that is, the direction of the present, then we will discover an alive and dynamic practice. At the juncture of this contradiction we will begin to understand the function of the tenzo (one of the six head priests)»

Και να που τώρα καταφέρνω στα πενήντα ένα να κάνω τη γέφυρα. Σαν άσκηση ήταν πρόκληση για το σώμα μου. Αυτό είναι το φανερό. Ναι, μου αρέσουν οι προκλήσεις, να ανακαλύπτω τις δυνατότητες μου για αυτό και δοκιμάζω νέα πράγματα και σε νέους χώρους. Η γιόγκα, ωστόσο, δεν είναι απλά μία σωματική άσκηση, είναι άσκηση και φιλοσοφία που συνδέει άρρηκτα την υλική, ψυχική και πνευματική μας υπόσταση. Είναι ένα μονοπάτι διδασκαλίας. Για αυτό, και σημαντικό για μένα, είναι αυτό που συμβολίζει η γέφυρα ή ο τροχός. Την ένωση, την σύνδεση, την συνεργασία και την κίνηση. Να βλέπουμε όσα μας ενώνουν, όσα είμαστε, και να πηγαίνουμε παρακάτω. Ενώνοντας και γεφυρώνοντας πολλές φορές τα αντίθετα, συνδέουμε, τα πράγματα κυλούν και προχωράμε.                          Μπροστά, με τα πάνω και τα κάτω, αλλά όχι- πια- με τα πίσω.